Spierdalam.

Nie wiem jak wy, ale ja spierdalam. Nie chce mi się słuchać bzdur na temat różnic między oczekiwaniami kogoś wobec mnie, a tym jaki naprawdę jestem. Boże, twoje dzieci chyba dzisiaj wolą twojego kuzyna z piętra niżej.

Ciągle gonić. Już nie mówiąc, o świecie, w który możesz mieć niemal wszystko za stertę papierów. Pierdolę taki świat i nic mi nie zrobisz.

Spierdalam tam, gdzie nie ma nic. Będę jebanym Kononowiczem w swoim własnym małym świecie pełnym pustki. Takiej pustki, jakiej tu mi brakuje. Ciszy, którą tutaj przerobiliśmy na niechcianego wujka z zachodu. Unikamy jej jak ognia, a czasem tylko w trakcie ciszy możemy cokolwiek zbudować.

Nie chce mi się pisać więcej, bo mam wrażenie że to tylko słowa dla was. A dla mnie nie, dla mnie to coś dużo więcej. Więc parafrazując jedną z epizodycznych postaci w "Fali Zbrodni":

Dobra, to spierdalam.